Het einde is in zicht

Vertrek naar portomarin
Vanochtend wakker geworden, badend in het zweet. Toch denk kou gevat met die zwetende poncho, alles weer uit, alles weer aan.
Aangekleed maar voelde me zo leeg en duizelig. Toch besloten om een stukje met de taxi naar portomarin te gaan naar de pharmacia. Vreselijke hospitalero van de alberque, om 08.00 kon ik voor de deur op de taxi wachtten, terwijl ik zo beroerd was.
Bij aankomst in portomarin eerst koffie gedronken en wat gegeten. Bij binnenkomst trof ik wat bekende, waarvan 1 in Brazilië arts is. Hij vertelde mij gewoon te rustten en te slapen en veel te drinken. Hij zei meer kan je niet doen , de pharmacia geeft je alleen maar van alles omdat ze willen helpen en verkopen:)
Heb afgesproken met de Roemeen voor koffie hij heeft in portomarin geslapen, elkaar ontmoet en hij is daarna gaan lopen. 
Ineens zat ik aan de koffie met 4 Nederlanders, waarvan 1 vrouw uit delft van 63. We raakten aan de praat en zij vertelde na 36 jaar te zijn verlaten door haar man omdat hij verliefd was geworden op een ander.. Het was nu 4 jaar later en ze was er nog steeds enorm verdrietig om. Vooral het gevoel dat iemand gewoon verder gaat met zijn leven. Ze had na 4 jaar nog steeds de hoop dat hij op een dag zou zeggen dat hij een enorme fout had begaan. Ook al wilde ze hem niet meer terug, zij leek het nodig te hebben voor haar verwerking. 
wij zijn samen met de taxi verder gegaan  naar portomarin en daar ieder ons eigen plan getrokken! Ik ben naar een klein, eenvoudig hotelletje gegaan. Warme douche knapte ik al aardig van op. Heb nog een paar keer overgegeven en lekker op bed gelegen . Ga zo naar de pharmacia beetje slaapmedicatie halen, kom al Een paar dagen slecht in slaap. Ben er van overtuigd dat slapen het beste medicijn is.
Ik heb afgesproken om met de vrouw uit Delft te gaan eten, we treffen elkaar in het dorp! 
André de Roemeen is ook mee gegaan, we hebben met zijn 3 en gegeten en gekletst.
Ik denk dat een aantal mensen vrienden voor het leven zijn. Iig dat hoop ik. Zo oprecht en geïnteresseerd. Dit zijn mensen waar ik in de toekomst graag tijd en energie in wil stoppen.
En het grootste gedeelte van de mensen , zal ik in Santiago misschien nog treffen en
Gedag kunnen zeggen maar dan is t voorbij.
Het is maar 5 weken op mijn hele leven maar wat bijzonder, ben zo blij dit gedaan te hebben. 
Ik ga heel goed nadenken over mijn kwaliteiten en wat ik ermee kan of wil doen.
De camino heeft op een bepaalde manier een ander mens van mij gemaakt. Elke dag weer door weer en wind, uren achter elkaar lopen. Eigenlijk ben ik sterker en gedisciplineerder dan ik dacht en laat me niet meer van de wijs brengen door mensen die pessimistisch zijn, dit kan ik niet meer toelaten.
Ik lig nu in bed en overdenk alles:) 
Zo sterk van mijzelf dat ik alleen verder ben gegaan en dat dit ook gelukt is!
Ik wist altijd dat ik best aardig zelfstandig was maar dit heeft me op dat punt nog sterker gemaakt.
Goh wat wil ik nu graag naar huis , niet omdat het niet leuk is maar het is mooi geweest.  
Ik heb me voorgenomen om de laatste 3 dagen , elke dag voor iemand te lopen.
Morgen loop ik voor ome Theo, gewoon omdat hij niet vergeten mag worden en omdat ik hem enorm mis. Soms denk ik dat hij bij me is en een beetje voor mij zorgt.
De dag erna wil ik voor Patrick mijn oude klasgenoot lopen, hij heeft me op zijn sterfbed wat dingen gezegd die ik niet mag 
Vergeten, hij is op zijn 35 e overleden en was een enorm bijzonder mens.
De 3 e dag loop ik voor mijzelf om alles af te sluiten en achter mij te laten. Proberen verder te gaan op deze voet en meer optimistisch in het leven te staan.
Accepteren wie en wat ik ben en waar ik voor sta en dit ook uitstralen.
Ik heb best veel lieve mensen om mij heen en zal er alles aan doen om deze om mijn heen te houden.
De mensen die geen energie in mij stoppen, zal ik nooit loslaten maar ga ik wel een ander plekje geven, zodat het mij minder energie kost.