Nog even te gaan

Vertrek naar Astorga

Deze nacht het onwijs kou gehad, dat is voor het eerst sinds ik ben begonnen.
opgestaan om 07.30, opgefrist en aan het einde van de straat een ontbijtje genomen en de dag een beetje uitgestippeld.
Ik ben alleen gestart met wandelen en na ongeveer 1.5 uur kwam ik de Roemeense jongen onderweg tegen en hebben samen in het volgende dorp koffie gedronken.
Beetje gekletst en na de koffie sloot er ook een meisje uit Korea aan. Zij is 25 en was al 2 maanden door Europa aan het reizen.
Gezamenlijk opgelopen naar Astorga. 
Bij aankomst was er een alberque en een hotel naast elkaar. 
Ik heb voor het hotel gekozen, Agnes gebeld en gevraagd of ze hierheen kwam, aangezien ik een kamer voor 2 had en Zij een echte, lekkere warme douche ook wel zou kunnen waarderen.
De Roemeen nam ook een kamer in het hotel en we zijn met zijn 3 en naar het plein gegaan, wat gegeten.
Op het plein troffen we de rest ook weer, in elke wat grotere plaats kom je iedereen weer tegen, van dag 1 tot aan nu.
Onwijs leuk, zoveel lieve mensen en zo begaan. De Roemeen stond er versteld van dat wij Agnes en ik met iedereen praten, ik denk dat wij als Nederlanders misschien makkelijker met andere mensen praten en ook vrij sociaal zijn. Wij zijn volgens mij erg
open. De 2 Nederlandse zijn bekend op de camino:)
Je ziet wel na wat langere tijd mensen afhaken of enorme blessures of blaren krijgen, ik mag dan niet klagen met alleen hete voeten. Gister als een trein gelopen op mijn nieuwe schoenen, mega super.
Gister nog in wat Pelgrims winkels wezen kijken en een mooie poster/ kaart van de hele route gezien. Als ik Die weer tegenkom laat ik die naar huis sturen, lijkt me zo leuk om te hebben.
Vanochtend om 08.00 lekker ontbijt in het hotel en daarna vertrokken naar de volgende plaats. Het was iets wat grimmig wat het weer betreft en er was een helikopter en een groep politie, die op zoek is naar de vermiste pelgrim. Een vrouw van 40halfkoreaans/Amerikaans die uit astorga is vertrokken en Nergens meer is gezien:)
Heel raar idee van die zoekende mensen om je heen. Ik kan mij bijna niet voorstellen dat er iemand op de camino verkeerde intenties heeft met een ander. Het kan van alles zijn, ze is vanaf 4 april begreep ik niet meer gezien!
Vanochtend wakker geworden en heerlijk geslapen, gister was een lange dag door de bergen, ik was pas om 19.30 in de slaapgelegenheid. Gedoucht en pizzaatje wezen eten. Bij terugkomst gelijk in slaap gevallen. Vandaag een redelijk makkelijk dagje, een kilometer of 23 lopen naar villafranca del bierzo. 
Gisteravond aangekomen in laba. We kwamen aan in het dorp en iedereen was drijfnat, het was de hele dag beesten weer geweest. Ik had met Agnes aan het einde van de dag gelopen. Alles was glad en vlak voordat we er waren, lag ik languit en ik zag er uit alsof ik buikloop had gehad. Alles zat onder modder. Ik had pijn maar heb er ook enorm om gelachen.
Wat een dag, 5/6 km lang naar boven klimmen met een poncho en jas aan en het zweet wat echt van mij gezicht afdroop. Het voelt zo vies maar ook heeft het weer wat.
De alberque was van de vrienden van de camino en werd gerund door Duitsers dus je raad t al, wij waren met 3 Nederlanders en de rest Duits. Bij aankomst even tijd voor mezelf genomen en in het kleine kerkje gezeten en een kaars gebrand.
Ik deed een kleine wens met de hoop wat bijzondere mensen die ik had ontmoet nog een keer tegen te komen.

De andere Nederlander die ook in de alberque sliep is Dennis uit wognum. Hij heeft een bedrijf gehad in de reclame/grafisch vormgeven, had alles wat hij wilde maar kon maar niet gelukkig zijn.
Bij mijn eerste ontmoeting met hem,vertelde hij mij altijd aan andere mensen te hangen en moeilijk alleen te kunnen zijn. Hij stond met zijn verhaal in t plaatselijke dagblad.
Hij vertelde mij,niet van zichzelf te houden.
we hebben wat gekletst en gingen douchen en slapen. Agnes sliep al om 19.00 uur nadat we wat gekookt hadden. En ik lag lekker in mijn bedje beetje te hangen enz.
Na een wat onrustige nacht met een hoop snorrende mensen weer opgestaan.
Op naar triacastela. Ik kon niet op gang komen en kwam er snel achter dat het weer nog niet veel beter was. Na een aantal
Km koffie gedronken en even naar mijn moeder gebeld. Ik stond op de trap naar buiten te kijken terwijl ik mijn moeder haar stem hoorde en had haar wel naar mij toe willen toveren. Ik had een brok in mijn keel
En wilde zo graag even bij mijn moeder huilen maar kon het niet. Ik ben op de camino nog zoveel meer van mijn moeder gaan houden en zo gaan waarderen hoe zij haar leven heeft geleid. Als er iemand is met wilskracht en altijd alles voor een ander doen is het mijn moeder wel. Mijn moeder heeft vaak het gevoel gehad het niet helemaal goed gedaan te hebben en zich hier schuldig over te voelen maar ik ben er achter dat de keuzes die je maakt in je leven, vaak uit angst of impulsiviteit of wat dan ook gemaakt worden. 
Ik heb mij voorgenomen om meer te genieten, ook samen met mijn moeder. Meer tripjes maken en in het hier en nu te genieten.
Er is een mevrouw op de camino die haar zoon heeft verloren aan cocaïne gebruik, hij heeft zelfmoord geplaagd. Zij komt uit Volendam en word dinsdag door kruispunt op de camino gefilmd. Heb haar 2 x snel ontmoet en als je dan iemand zijn verhaal weet ,kijk je weer anders naar iemand. 
Aangekomen in triacastela eerst naar de alberque municipal gegaan maar het scheen dat er geen warm water was. Doorgelopen naar de volgende was een particuliere wat
Op zich prima is maar zo een verschil, alles kost daar geld. Alle was verzameld en een was laten draaien 4 euro en 3 euro voor de droger, ze vouwen het dan wel voor je op:) had niet meer de energie om een hand was te doen. Boodschappen gedaan bij de supermarkt ik zou NASi maken, weinig groente maar toch met ei, mais, bonen en en uitje en knoflook een pan gemaakt. Uiteindelijk zaten we met 9 man te eten, ik had veels teveel gemaakt. Iedereen had wat gehaald, de een een fles wij, de ander de camembert en de ander een toetje, geweldige sfeer. Terwijl ik sta te kijken zie ik 3 pelgrims aankomen. Ik keek nog een keer en het was Jules uit Bristol, ik was zo blij, de eerste week hadden Koos en ik veel met hem en nog een paar opgetrokken. Een hele, aardige, oprechte gozer. Ik nam een sprint en sprong hem om de nek, had hem 3 weken niet gezien en was er vanuit gegaan hem nooit meer te zien.
We hebben er samen een biertje op gedronken. De dag ervoor had ik de kerk een wens gedaan en die was uitgekomen:)
Om 22.00 zou de alberque dicht gaan maar
Kunnen regelen dat we tot 23.30 eruit mochten, naar de bar om de hoek gegaan en
Met elkaar wat gedronken. Het was super gezellig. De volgende dag mochten bij wijze van uitzondering tot 09.00 blijven dus konden beetje rustig aan doen.
Ik was uit bed en voelde me niet topfit, had 2 yoghurtjes op en niks gedronken, na 2 km
zou de eerste stop zijn.
Ik nam de bergroute naar sarria en Agnes de high way route, we namen afscheid want zij zou haar vriendin in sarria opwachten die met haar verder loopt. Naar sarria was 19 km, dat vond ik iets te kort dus ben een dorpje verder gelopen ongeveer 5 km.
Ik heb de hele dag aan haar gedacht, we hebben veel met elkaar gepraat en we zijn er beide van overtuigd dat het zo heeft moeten zijn, dat we elkaar hier hebben ontmoet.
We hebben veel van elkaar geleerd en we hebben veel tegen elkaar kunnen zeggen.
Ze was een beetje als een zusje voor me en probeerde toch ook een beetje voor haar te zorgen en zij ook voor mij.
Ik ben ervan overtuigd als wij elkaar in Santiago niet treffen we elkaar in nl gaan zien.
Ik heb haar uitgenodigd om een keer op maandag bij mijn moeder te komen eten, zodat zij iedereen kan ontmoeten. Zij is een mooi, lief en bijzonder mens, ik ben door haar anders naar dingen gaan kijken. 
En ze kon mij vrij snel lezen. 
Ik kreeg van haar het compliment dat ze het gevoel had, bij mij alles te kunnen zeggen, te doen en dat er geen oordeel aan hing.
De wandeling begon en het was erg zwaar, veel klimmen ik had nog niks gedronken en liep helemaal leeg. Er kwam een beeld met een water beekje er was een hele klas met 20 leerlingen van 16 uit Ierland. Zij waren met zijn allen aan het bidden. Heb er even naar staan kijken en genoot ervan.
Uiteindelijk kwam ik aan de praat met
De juffrouw van de klas en zij vertelde dat zij elk jaar 20 leerlingen selecteren om de laatste 125 km mee te lopen. Samen met een priester erbij. Dus zij moeten veel bidden:) alsof het op mij voorhoofd stond vroeg ze of ik wilde drinken uit het watersysteem, dit heb ik tot de eerste stop gedaan dit was geen 2 maar 12 km.
Gestopt en een poosje gezeten, stokbroodje met een omelet genomen en lekker zitten genieten van alles wat binnenkomt.
Er kwam een man van 65 binnen die was uit Wageningen komen lopen, heel bijzonder. Hij was 10 kg afgevallen en liep als een speer.
Poosje met hem opgelopen. 
Na een poosje kwam ik Jules, Henry van de Us en Rebecca uit Hongarije tegen. Bij hun aangesloten. Met Rebecca gestopt voor koffie en we kwamen aan de praat met 4 iets wat oudere mannen uit Portugal, die waren vandaag begonnen met lopen en liepen de laatste 125. Ze vonden het zo bijzonder dat ik uit Lourdes was gekomen. Ze konden niet geloven dat ik al meer als 800 km had gelopen. 
Verder gelopen en weer aangesloten bij de rest. Bij aankomst in Sarria de stad daar met zijn allen gelucht bij een traditionele Italiaan
Vooraf carpacxio, pizza 4 kazen als hoofd en toe een panne cotte, was tot nu toe het lekkerste maaltje van de camino.
Tijdens onze lunch allerlei mensen die passeerden en met iedereen een praatje gemaakt. Iedereen is een beetje op zijn eind en je ziet dat mensen minder haast hebben.
Nou heb ik de hele camino genoten en lekkere pauze s genomen en niet op mijn geld hoeven letten wat betreft drinken en eten maar dit was niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Na de lunch verder gegaan naar het volgende dorpje 5 km. Ik ging steeds meer zweten en kreeg hoofdpijn en werd misselijk. 
Ik bleek koorts te hebben, bij aankomst On de alberque in bed gaan liggen en alleen maar geslapen en gezweet. 
Iedereen kwam toch met regelmaat even kijken en vragen of ik wat nodig heb. Ik denk na al die regen en nat worden en daarna weer zweten toch kou gevat. 
Tussendoor nog even het bericht gekregen dat mensen die bij ons afgelopen nacht hadden geslapen, gebeten waren door bed bugs, ik heb gelukkig nog geen last maar heb wel sindsdien overal jeuk:)
Om 20.30 ging mijn telefoon en belde André van Roemenië om te vragen hoe het met
Mij ging, we hadden elkaar misgelopen en 2 dagen niet gezien. Hij was benieuwd hoe ik me voelde en gaf mij een peptalk om morgen weer lekker verder te gaan.
Afgesproken als we elkaar niet treffen in santiago, elkaar na de camino te spreken, hij woont in Scheveningen.
Heb wel gezegd dat hij natuurlijk niet bij mij thuis mag komen, want heb hem even verteld dat Roemenen allemaal bedelen, stelen of zigeuners zijn die niet werken hahaha. Dat vond hij heel grappig. Hij zei dat wij Nederlanders het meest eerlijke volk zijn en dat hij dat erg leuk vind. 
Mijn Franse buurman due in het stapelbed naast me ligt hoorde me over mijn nek gaan en kwam gelijk aan met een medicijntje en probeerde er coor mij te zijn, super aardig.
Hij was komen fietsen vanuit Bordeaux. Spreekt geen woord Engels maar toch moeten we lachen omdat hij probeert wat Engels te spreken en ik wat Frans.
Gister te horen gekregen dat mijn schoonmoeder en mijn vriendin woensdag in Santiago arriveren om mij op te wachtten. Ik was zo blij toen ik dat hoorde, dat ik spontaan begon te huilen. Dat zij het ervoor hebben om dat te doen, betekend veel voor me. Zaterdag om 10.30 vertrekken we met de bus naar huis en komen zondagavond om 18.00 op den haag centraal aan. Jan en mijn moeder komen mij dan halen. 
Ik ga als ik het red gelijk een paar mensen opzoeken, die ik enorm heb gemist. Mijn broer en Joany zitten in Curacao dus ik moet nog even wachten om die weer te zien. Ik heb ze zo gemist, ik hou zoveel van ze.
Ik wist dat allang maar tijdens de tocht ben ik me gaan realiseren, dat bepaalde mensen veel belangrijker voor mij zijn, dan ik soms besef. 
Ik moet vanaf morgen nog iets minder dan 100 km lopen dus het einde is in zicht. 
Het is geweldig maar ook weer tijd om naar huis te gaan. Mijn lichaam protesteert en is moe en ik verlang enorm naar mijn eigen, schone bed. 
Ik heb ook weer zo een zin om te gaan werken als ik dat aan mensen op de camino verteld krijg ik alleen maar reacties: jij vind je werk dan zeker leuk. Waarop ik antwoord; ik hou van mijn werk en de mensen waar ik
Mee werk. Mensen vragen zich dan gelijk af of het normaal is om van cliënten te houden maar ik heb mij voorgenomen om mijzelf die vraag niet meer te stellen. Ik ben een mens en ik werk met mensen dus jah wat mij betreft is het normaal.
Zoveel mensen zijn ongelukkig in hun werk, dat is voor mij weer een positief punt voor op mijn lijstje, dat dit wel is wat ik wil.
Morgen hopelijk weer helemaal opgeknapt en een hoop km s weg lopen, ik heb nu ik weet dat ik word opgehaald nog  meer zin om door te lopen.
Ik weet niet of ik er al eerder over had verteld
Maar heb 4 mannen uit Israël ontmoet. Hadden allemaal mijn vader kunnen zijn qua leeftijd, wat een geweldige mensen. Elke dag een praatje en altijd even aardig .
Toen ik de vraag stelde waarom zij de camino liepen, vertelde zij het geweldig te vinden om elk jaar een poosje back to THE basic te gaan. 
Vandaag een poosje met Henry uit Chicago gelopen. Hij is 31 en een echte Amerikaan, ik heb geen vooroordeel maar moet erg wennen aan het extreem positief, vriendelijke.
Hij vroeg waarom ik de camino liep, ik vertelde hem dat ik vaak somber ben en me veel dingen afvraag en tijd nodig had om over mijzelf en andere dingen na te denken.
Ik vertelde aan hem, dat ik er tijdens de tocht achter was gekomen dat ik blijkbaar niet of nauwelijks van mezelf hield en dat ik me dat hier nog meer realiseerde.
Hij zei ik ga je iets vertellen en daar moet je maar eens over nadenken. Hij was op vakantie geweest naar ik dacht India, hij vertelde dat het verschil tussen rijk en arm
Daarzo enorm was dat mensen apart met de trein reisde, arm, rijk, middenklasse en heel rijk. Alle arme mensen wachten in een soort kooi op de trein. 
En zaten helemaal apart in de trein. Hij vertelde dat dat geen regel was of iets was dat afgesproken was, maar dat de arme mensen zich in dat keurslijf hadden laten zetten. En er eigenlijk zelf voor kozen of het toelieten.
Hij probeerde mij uit te leggen dat als je jezelf in een hokje plaatst en zelf in die rol
Blijft je er niet uitkomt en in die vicieuze cirkel blijft. Dit is voor mij echt stof om over na te denken.
Hij had al jaren geen of nauwelijks contact meer met zijn ouders en vertelde dit verschrikkelijk te vinden. En wilde het een plekje geven. Bijzondere jongeman.