Mijn eerste echte verdiende biertje:)

Van poblacion de campos naar calzadilla de la cueza

Gisteren in een alberque municipal geslapen. Het was een oude school met 16 stapelbedden. Bij aankomst gelijk wat boodschappen gedaan en het plan om te koken. Bij terugkomst kwam er een Italiaanse vrouw die ik al een paar keer had gesproken. Keek in mijn tas en zei ik haal er wat bij en dan maak ik een Italiaanse pasta.
Wat een verwennerij, zij had de tafel gedekt en salade erbij!
Gezellig met elkaar gegeten er schoof ook nog een Engelsman en een Oostenrijker aan.
Na het eten afgewassen en lag om 19.15 in bed, mijn voeten wilde niet meer.
In de nacht zoveel snurkers om mij heen, echt niet normaal. Ook leek er een muizen gevecht te zijn, ik was te moe om er wakker van te liggen.
Vanochtend om 06.45 eruit en klaar maken voor vertrek, een bakje vla en glas water op want er was verder niks.
De eerste stop even een kop koffie gedronken. De man(hospitalero) van de slaapgelegenheid/ bar was Nederlands hij was begonnen met lopen vanuit nl
Vorig jaar en is ook terug gaan lopen.
Bij die lokatie blijven hangen en niet meer terug gegaan. Beetje hippie achtige sfeer, wel gemoedelijk.
2 Nederlandse mannen kwamen binnen ik dacht even een van de mannen te herkennen maar wist niet waarvan.
Later tijdens het wandelen sprak ik ze aan en bleken zij uit het Westland te komen.
Het gaf me zo een fijn gevoel even lekker kletsen en de volgende 5 km waren weer voorbij!
Tijdens het wandelen kwamen we een Italiaan tegen waar wij mee aan de praat raakten. En een Amerikaan en een oude bekende van Agnes uit Finland. We zijn gezamenlijk verder gelopen. We hadden 18 km gelopen en toen kwam er een stuk van 17 km zonder enige stop.
We hadden boodschappen bij de supermarkt gedaan en bij de eerste de beste zit gelegenheid zijn wij gestopt.
Het was een heel oud kerkje en toen wij naar binnen wilde, werden we een soort van weggestuurd. We besloten in de tuin van de kerk onder een grote boom te gaan zitten, er stond een grote tafel met wat stoelen.
Iedereen legde op tafel wat die had en dit deelde we met elkaar! Het begon keihard te regenen, we zijn poosje blijven zitten!
Max 31 uit Finland is in Genève gestart met wandelen en heeft er dus al meer als 1000 km opzitten. Hij heeft 40 dagen helemaal alleen gelopen en in een tent geslapen. 
Hij vertelde dat hij pas na 40 dagen weer mensen kon verdragen.
Hij is/ was depressief en dit was zijn manier om het eventueel kwijt te raken of wat dan ook. De Amerikaan Michael van 23 was in Burgos gestart en ging naar Leon en zou daar zijn moeder ontmoeten, hij loopt de camino om zijn liefdesverdriet te verwerken.
Francesco de Italiaan van 50 vertelde zijn verhaal, hij had zijn dochter van 16 al 5 jaar niet gezien en hij moest veel verwerken.
Hij was sniper geweest in de oorlog en vertelde elke nacht door de geesten van de mensen die hij heeft moeten doden te worden gehaald. Hij werk vaak s ochtends met bloed aan zijn handen wakker vertelde hij( dit was dan het einde iedere keer van zijn nachtmerries) uit zijn verhaal begreep ik dat hij veel vrienden was verloren tijdens de oorlog en het niet kon verwerken. 
We hebben met zijn 4 en met de tranen in onze ogen naar zijn verhaal geluisterd.
Iedereen wilde van elkaar weten waarom je de camino loopt. Ik vertelde mijn verhaal en merkte dat ik makkelijker vertelde aan hun omdat je weet dat je ze nooit meer gaat zien.
Het zijn dingen die ik alleen met jan en mijn moeder deel omdat ze te persoonlijk zijn maar hier kon ik het zo vertellen.
Elke dag leer ik weer een beetje bij!
Verder gelopen en nog 1 kleine stop gemaakt. Het begon te onweren en keihard te regenen, poncho aan en door blijven lopen.
De laatste 4 km kon ik niet meer en was kapot , ik ging zo over mijn grenzen heen maar ook wel weer goed om niet gelijk op te geven!
Bij aankomst moest ik bijna huilen van blijdschap dat ik er was, mijn voeten waren zo warm, ik word er gek van.
Gelukkig sliep Jürgen ook in de alberque , hij is een man van 65 en is fysiotherapeut geweest. Hij heeft mijn voeten en kuiten enz. Gemasseerd. En zei dat ik meer moest afrollen met wandelen en dat ik meer moest stretchen!
Nog even gezellig met een paar andere pelgrims gekletst en toen lekker op tijd mijn bedje in.
Morgen probeer ik een iets rustiger dagje te houden, het zal rond de 23 km zijn! 
Gisterochtend wakker geworden in calzadilla de la cueza! Er was een snurker in de zaal het was echt ongelofelijk, nog nooit meegemaakt dat iemand zoiets kan produceren:)
Ik had geen oog dicht gedaan en was gesloopt. Er gingen een paar mensen met blessures met een taxi naar sahagun om de trein naar Leon te nemen, ik ben alleen mee naar sahagun gegaan en het laatste stuk gelopen want ik had voor me voeten rust nodig. Doordat je gaat compenseren tijdens t lopen , krijg je overal last van!
Op tijd in de alberque, lekker gedoucht en boodschappen gedaan en voor wat eten gezorgd en gewacht dat er wat andere kwamen. Gezamenlijk gegeten en op tijd naar bed gegaan. S avonds met zijn 5 en met een fles wijn op mijn bed gezeten en nog wat gekletst met zijn allen.
Er word zoveel gedronken maar ik heb er weinig behoefte aan, ben veels te bang om de volgende ochtend een kater te hebben.
Vandaag naar mansilla de las Munas, ik loop er iets van 15 en dan morgen nog een korte van 19 naar Leon de grote stad. Agnes en ik hebben afgesproken om daar lekker tapas te gaan eten en daar een nachtje te slapen. Schijnt een mooie stad te zijn met mooie bezienswaardigheden.
Ik weet niet wat ik heb maar heb t moeilijk de laatste 2 dagen, voel me leeg en moe en zou op die momenten op willen geven maar ga dat zeker niet doen:)
Ik mis thuis en mijn eigen bed maar geniet ook weer heel erg van alles hier.
Ik merk toch dat ik snel weer in het negatieve schiet en vind dat ik te langzaam loop en niet genoeg loop. Ik hoop die gedachtes af te kunnen leren op de camino maar t zit er een beetje in gebakken.
T maakt mij somber en laat me piekeren dus ben veel tegen mijzelf aan t zeggen dat ik dat niet moet doen:)
Ik betrap mijzelf erop dat ik tijdens t wandelen over hele andere dingen nadenk, alles komt langs.
Wie ben ik, wat wil ik en wat is voor mij belangrijk. 
Ik ga proberen om voor volgend jaar voor 2 weken een plekje te regelen om 2 weken vrijwilliger te kunnen zijn, in een alberque.
Dat kan als je zelf de camino hebt gelopen:)
Ik ga Spaanse les volgens bij thuiskomst en zou eigenlijk wel meer willen doen voor anderen, ik denk dan aan vrijwilligerswerk.
Ik merk dat ik er blij van word om mensen te verzorgen en hen te kunnen helpen. En een hoop mensen kunnen het niet begrijpen maar ik mis de cliënten zo, mijn werk is toch echt mijn leven.
En ik heb mij voorgenomen, mij iets meer te interesseren in andere dingen als normaal ,zoals mijn algemene ontwikkeling, ik weet veel dingen niet. 
Ik hoop met een dag of 12 in santiago te zijn. Het gaat toch allemaal best snel!
Wat een belevenis en wat is er toch al een hoop gebeurd en veranderd voor mijzelf.
Sommige dingen zijn zo duidelijk geworden.
Ik heb nu vandaag om 12.30 mijn eerste biertje genomen op de Camino, ik vond dat ik die verdiend heb:) ik ga genieten en weer met goede moed verder.